http://www.ryczywol.prv.pl/

Parafia ryczywolska sięga XIII wieku, filialny kościół podlegał parafii Świerże, samodzielna parafia była od 1390 roku. Ryczywół posiadał wówczas drewniany kościół p.w.św.Katarzyny.

Lokacja miała miejsce w drugiej polowie XIV wieku. W 1388 roku Władysław Jagiełło nadał osadzie, między innymi, przywilej na handel z Podlasiem. Nazwa (Ricziwol 1369) ma charakter żartobliwy. Określała miejsce, w którym słychać ryczenie wołów. Prawdopodobnie pochodzi od słów „ryczeć” i „wół” i związana jest ze szlakiem, którym przeganiano bydło z Rusi na Śląsk. Przez Ryczywół szedł trakt na Litwę zaś z Warszawy do Lublina i Lwowa. W 1393 roku królowa Jadwiga podczas pobytu w Jedlni oddała w zastaw Ryczywół wraz z wsiami Wilczkowice, Proboszczowice, Pławno i Długą Wolę za 500 grzywien pruskich Andrzejowi Ciołkowi z Ostrołęki nad Pilicą, wojewodzie mazowieckiemu i jego prawnym spadkobiercom, do czasu spłacenia długu.

W roku 1409 Ryczywół otrzymał prawa miejskie. Miasto otrzymało prawo magdeburskie, a z nim zezwolenie na wykarczowanie lasów do rzeki Radomierzy (Radomki) do drogi prowadzącej z Wilczkowic do młyna „Przyróż”. Król zezwolił również na wolny wyrąb drzewa na opał i budowy, wolne łowienie ryb za drobną opłatą. Nadał miastu również wsie Wolę Chotkowską, Wilczkowice i Kraski. W 1413 roku polecił celnikom, aby od mieszczany ryczywolskich pobierali także myto, jakie płacili radomienie, a pieniądze zaoszczędzone w ten sposób przeznaczyli na użytek miasta, zapomogi dla biednych ludzi i ich utrzymanie. (Od 1407 roku Ryczywół był siedzibą starostwa niegrodowego). Starostą był tu m. i n. Andrzej Gostomski (1508-88), autor pierwszego w Polsce dzieła o rolnictwie. Od panowanie Władysława Jagiełły znajdował się tu most na Radomce i komora celna, a jeszcze w XVIII wieku stał nad rzeką dwór starosty, otoczony fosą.

W latach 1655-56 Ryczywół został ograbiony przez Szwedów, zniszczyli też kościół, odbudowany potem ze środków rządowych. W 1673 roku we wrześniu do wojsk pod Lwowem podążał przez Ryczywół król Michał Korybut Wiśnieowiecki, widząc zniszczenie i ubóstwo miasteczka wydał w Ryczywole uniwersał ochronny od ciężarów wojskowych, w dwa miesiące później zmarł 10 listopada w 1673 roku. W 1681 roku uniwersał ten potwierdził Jan III Sobieski który w 1677 roku pozwolił żydom na wybudowane bóżnicy i kupno placów pod 20 domów. Zezwolił też na handel mięsem z uboju , miodem i gorzałkom oraz pozwolił trudnić się rzemiosłem. Rozwijało się osadnictwo żydowskie.

W 1698 roku już za panowania Augusta II Mocnego, przywilej uwalnia bóżnicę, szpital, dom rabina i szkołę od podatków. W XVIII wieku zbierał się tu wielokrotnie sejm żydów polskich. Ryczywół był wówczas ośrodkiem chasydyzmu w centralnej polsce, gdy działał tu Samuel Horowidz (1726-78). Upadek miasta rozpoczą się w 1765 roki i chociaż Stanisław August

Poniatowski dał miastu przywilej sześciu jarmarków, nie miało to już większego znaczenia. Dowodem tego było to, że w 1775 roku w Ryczywole nie było już rybaków, rzeźników i prasołów (handlarzy solą).

W roku 1782 proboszcz parafii Dominik Kurowski postawił kościół murowany, którego historia była bardzo krótka. Nowy kościół postawiony w „starym” Ryczywole, z powodu częstych wylewów Wisły stał się niedostępny. Zniszczony Ryczywół przez Szwedów podczas potopu, później przez liczne powodzie i epidemie, zagrożony przez zbliżającą się Wisłę, został przeniesiony na nowe, wyższe i oddalone o 1,5 kilometra miejsce i został odbudowany według planu architekta T. Wierneka z 1813 roku.

Kościół w starym Ryczywole został rozebrany, a cegłę sprzedano do Warszawy (z cegły tej wybudowano dom na pradze). W nowym Ryczywole w 1815 roku proboszcz wystawil kaplicę drewnianą, oszalowaną deskami.

W 1820 roku miasto składało się z 71 domów drewnianych, 826 mieszkańców w tym 338 żydów. Kaplica przetrwała 60 lat, parafianie zachęceni przez proboszcza Wrońskiego, w 1874 roku postanowili wybudować nowy kościół. Kamień węgielny pod nowy kościół położono 13 września 1875 roku, budowę rozpoczęto w 1876 roku a ukończono w 1884 roku (prace prze budowie były przerwane z powodu braku funduszy w latach 1878-79).

Od 1838 roku miasto stanowiło siedzibę majoratu, utworzonego z okolicznych dóbr, które otrzymał od cara zasłużony w tłumieniu powstania listopadowego płk. Selwan (założył pobliską Selwanówkę).

W 1867 roku Ryczywół utracił prawa miejskie. W 1913 roku wydano opracowanie historyczne dotyczące wsi. Miejscowość została doszczętnie zniszczona w czasie walk o przyczółek Warecko-Magnuszewski w sierpniu 1944 roku.

Po drugiej wojnie światowej rozpoczęto jej odbudowę, w roku 1957 roku zaczęto budować drogę do Warszawy. W 1958 roku budowano drogę przez Magnuszew do Wilczkowic, natomiast droga do Głowaczowa była nadal drogą gruntową. W 1958 roku szkoła w Ryczywole mieściła się w baraku postawionym w 1946 roku. Sześcioklasowa szkoła posiadała trzy oddziały w dwóch salach, dwóch nauczycieli, 50 uczniów z Ryczywołu, Michałówki i Wilczkowic Górnych. Wieś posiadała już urząd telekomunikacyjny, bibliotekę gromadzką, remizę OSP, gospodę i sklep spożywczy. W tym czasie w Ryczywole było 75 domów (5 murowanych i 70 drewnianych), w których mieszkało 316 osób z czego 161 kobiet. Drogę do Kozienic (stary trakt z Warszawy do Puław) utwardzono kamieniem dopiero około roku 1960.

Obecna wieś rozłożona jest wokół dużego rynku. Murowany kościół wzniesiono w miejscu drewnianej kaplicy z 1815 roku, zniszczony on był w 1944 roku. Odbudowany w roku 1956 z zachowaniem stylu renesansowego. Rokokowa rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego pochodzi z XVIII wieku, dzwonnica wolnostojąca z 1884 roku, a w niej dzwon z 1644 roku. Na południe od wsi są duże szklarnie kombinatu ogrodniczego Ryczywół, ogrzewane wodą pochodzącą z elektrowni „Kozienice” S.A.